Ülviyyə Tahir - Buqələmum

Özümü ələ alıb birtəhər qapını açdım… Elə bildim, bu dünyada tamamilə tənha qalmışam, sonuncu insanam. Bir labirintdə azmışdım. Dostlarmı düşmən idi, yoxsa düşmənlərmi dost idi? Bilmirdim. Kim kimə xəyanət edirdi? Kim idi o üçüncü şəxs? Bir qorxulu filmdəydim. Amma tamaşaçı kimi yox. O filmin qəhrəmanı yox, bəlkə də, üçüncü dərəcəli rolda. Lakin mən ssenarini oxuyub rolunu aktyor deyildim. Mən filmin necə qurtaracağını bilməyən bir məzlum idim. Üçüncü şəxs… Bu, mən deyildim. Həyat bütün mübhəmliyi ilə qılıncını üstümə sıyırmışdı. Pis yerdə axşamlamışdım. Payızın alatoranı özünü gecəyə təslim edəndə mən hələ də ağlayırdım. Səssiz içimə axan gözyaşlarımla yenə yulğun ağacına bağlanmış küçüyün yanında idim. Ətrafımızı çaqqallar kəsmişdi. Ağzından axan seliklər bizi necə parçalayacaqlarından xəbər verirdi. Mən ağlayırdım…