Varis - Yetmiş yeddinci gün

...Bəs niyə, hansı səbəbə kimisə sevindirə bilmək kimi ən böyük qəhrəmanlığı içimizdəcə saxlıyır, istifadəsiz qoyuruq?! Ancaq tanrının buyurmadığı kimisə acılamaq, kimisə ümidsizliyə düçar etmək kimi rəzillikləri, kimisə çörəksiz qoymaq, kimisə həyatdan məhrum etmək kimi alçaqlıqları gen-bol, sağa-sola, xərcləyirik?! Niyə içimizdəki işığı gizləyib zülməti üzə çıxarırıq?! Niyə?! Nə səbəbə bunu edirik?! “Qoy işıq özümüzə qalsın, zülmət başqalarınkı olsun” xəbisliyini bizə nə dedirtdirir?! Axı işıq heç tükənməz. Nə qədər sağa-sola paylasan, qucaq-qucaq hədiyə etsən belə, tükənməz...
Tanrı da işığamöhtaclardan işıq əsirgəmədiyimizi qədərincə mükafatlandırır...