Səbət boşdur
Fyodor Dostoyevski – Yeniyetme
“…Biz artıq çöl qapısına çatmışdıq, mənsə elə hey onun ardınca gedirdim. O, qapını açdı- ani olaraq içəri dolan külək şamımı söndürdü. Bu vaxt birdən onun əlindən yapışdım- lap qaranlıq idi. O diksindi, amma susurdu. Əlinə sarı əyildim, qəfildən əlini hərisliklə öpməyə başladım, bir neçə dəfə, çoxlu-çoxlu öpdüm…”